පසුගිය සැප්තැම්බර් 6 වෙනිදා, ලංකාව සම්බන්ධයෙන් එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සලය නිකුත් කල පුවත් පත් නිවේදනයක සදහන් වන්නේ “ස්ථීරසාර වර්ධනයක් ලංකාවේ සිදුවෙන්න නම්, අතීතයේ සිදුවුන සහ වර්තමානයේ සිදුවෙමින් පවතින, මානව අයිතීන් උලන්ඝනය කිරීම්, ආර්ථික අපරාධ සහ පැලපදියම් වූ දුෂණය සදහා කිදාබැස ඇති මුක්තිය ඇතුලත් ආර්ථික අර්බුධයට පදනම් වන, සාධක පිළිගැනීමත්, ඒවා ආමන්ත්‍රණය කිරීමත් අතිශයින් වැදගත්” බවයි.
සැබවින්ම අරගලයට කලහැක්කේ අතීතයේ සිදුවුන සහ වර්තමානයේ සිදුවෙමින් පවතින, මානව අයිතීන් උලන්ඝනය කිරීම්, ආර්ථික අපරාධ සහ පැලපදියම් වූ දුෂණයට වගකිය යුතු චුදිතයින් නිරාවරණය කර, අවතැන් කර යුක්තිය පසදලීමට නීතිය ඉදිරියට පමුණුවීමට බලකිරීම පමණක්ද? එසේ නැතහොත්, අතීතයේ සිදුවුන සහ වර්තමානයේ සිදුවෙමින් පවතින, මානව අයිතීන් උලන්ඝනය කිරීම්, ආර්ථික අපරාධ සහ පැලපදියම් වූ දුෂණය සදහා කිදාබැස ඇති මුක්තිය ඇතුලත් ආර්ථිඅර්බුධයට පදනම් වන, සාධක පිළිගැනීමත්, අවංකවම ඒවා ආමන්ත්‍රණය කොට නැවත අන් කවරදාකවත් ලාංකික භුමිය මත එවන් මානව විරෝධී ක්‍රියාකාරකම් සිදු නොවීමට රටක උත්තරීතර නීතිය යයි සැලකෙන ව්‍යවස්ථාවේ සිට අනෙක් සියලුම අමන කම් ඓන්ද්‍රීයව වෙනස් කිරීමට විභවයන් එක්රැස් කර ගැනීම නොවේද? සැබෑ අරගල කරුවනි, අපි ඔබට කියමු, සටන් පාට, දිරිය, කැපවීම, සහභාගීත්වය මෙන්ම ඉදිරි දැක්ම, දුරදර්ශි ඥානාවූර්ධ නායකත්වය සහ සැලසුම් සහගත විසදුම් මෙන්ම, ආරක්ෂාව/අනාරක්ෂාව පිළිබද නිරන්තර අවදානම් විශ්ලේෂණයක් කිරීමද අරගලයට පමණක් නොව සැම පෙරළියකම අනුලන්ඝනීය සාධක වේ.
Add comment